Przechodząc na emeryturę czy osiągając starszy wiek wiele ludzi pragnie spełnić swoje długo wyczekiwane marzenie i nabyć psa – przyjaciela, który będzie towarzyszem w ciągu wolnego czasu, jakim z reguły dysponują seniorzy.
Czy kupno psa dla starszej osoby jest dobrym pomysłem?
Z jednej strony tak – pies bardzo często mobilizuje właścicieli do wychodzenia na regularne spacery, spotykanie się z ludźmi w parkach, psich wybiegach. Dzięki czworonożnemu przyjacielowi starsze osoby więcej się ruszają i dłużej zachowują sprawność fizyczną. Jednak oprócz korzyści jakie otrzyma człowiek z faktu posiadania psa, należy pamiętać również o komforcie pupila. Podstawową kwestią jest zdrowie właściciela, od którego będzie zależeć możliwość zajmowania się pupilem. Nie ukrywajmy, że biorąc pod opiekę psiego szczeniaka, będzie on towarzyszem na kolejne kilkanaście lat. Starszy pies pod koniec życia wymaga specjalnej opieki – możliwe, że trzeba będzie pomagać mu wchodzić po schodach, podnosić, zabierać regularnie do lekarza weterynarii. Ten obowiązek spadnie na również wiekowego właściciela – czy będzie mieć wystarczająco dużo siły, zdrowia i pieniędzy, żeby utrzymać schorowanego psa? Biorąc szczeniaka ciężko jest przewidzieć jak będzie wyglądała nasza kondycja fizyczna za kilkanaście lat, jednak nie jest tajemnicą fakt, że prawdopodobieństwo silnego upadku na zdrowiu bądź śmierci seniora jest większe niż młodszej osoby. Dlatego warto zastanowić się, czy w razie sytuacji, w której starszy właściciel nie będzie mógł kontynuować opieki na psem, w rodzinie będą członkowie, którzy przejmą nad nim opiekę – aby uniknąć oddania psa do schroniska
Jak wybrać psa dla starszej osoby?
Należy również pamiętać, że pies, niezależnie od rasy wymaga poświęcenia mu uwagi i zapewnienia potrzeb ruchowych. Są rasy bardziej lub mniej wymagające pod tym względem, jednak każdy czworonóg wymaga spacerów, by spożytkować swój nadmiar energii, otrzymać odpowiednią ilość bodźców wzrokowych, słuchowych i węchowych z otoczenia, tak aby psychicznie mógł zaspokoić swoje potrzeby. Oprócz charakterystycznych cech danej rasy, występują jeszcze indywidualne potrzeby danego osobnika – może okazać się, że teoretycznie pies rasy bardziej spokojnej będzie wymagał więcej ruchu niż standardowi przedstawiciele tej rasy. Nie jest również prawdą powszechna opinia, że małe pieski wymagają mniejszej dawki ruchu i wystarczy wypuścić je do ogrodu żeby pobiegały. Niestety psy małych ras bardzo często są pobłażliwie traktowane i nie są zapewniane ich psie potrzeby – biegania, poznawania nowego otoczenia, nowych zapachów. Bardzo często właściciele całkowicie pomijają naukę posłuszeństwa u takich psów – przecież jak będzie trzeba to weźmie się takiego psiaka na ręce albo utrzyma na szelkach. W efekcie nienauczony zasad pies ma chaos w głowie, nasila się u niego frustracja ponieważ jego potrzeby nie są zapewniane. Dlaczego z reguły małe pieski szarpią się na szelkach i ujadają w kierunku innych czworonogów i ludzi? Właśnie dlatego, że nikt nie zadbał o naukę chodzenia na smyczy i odpowiednią ich socjalizację od szczeniaka. Branie psa na ręce gdy tylko zauważy się większego przedstawiciela gatunku na horyzoncie powoduje, że nasza pociecha nigdy nie nauczy się jak prawidłowo komunikować się z innymi psimi kumplami. Z drugiej strony duże psy mogą stanowić trudność przy spacerach – gdy nie są nauczone chodzenia na smyczy i ciągną, starsza osoba najzwyczajniej nie utrzyma takiego pupila. Dodatkowo większe psy na starość często mają problemy z poruszaniem się ze względu na zwyrodnienia stawów i zapalenia – trzeba im pomagać, a biorąc pod uwagę ich masę, dźwiganie takiego ciężaru będzie albo niemożliwe, albo bardzo niebezpieczne dla właściciela.
Czy mały pies dla starszej osoby będzie więc odpowiedni? Jeśli przyszły opiekun cieszy się dobrym zdrowiem i posiada członków rodziny, którzy w razie pogorszenia stanu fizycznego pomogą w jego opiece, mały pies będzie lepszą opcją niż duży, ze względów praktycznych – gdy i on się zestarzeje, łatwiej będzie go podnieść, zawieźć do lekarza weterynarii, czy uczyć posłuszeństwa – maltańczyk przy pociągnięciu na smyczy zrobi mniej szkód niż bernardyn.
Kolejną zaletą mniejszych psów jest niższy koszt utrzymania zwierzęcia – mówiąc wprost, jedzą mniej więc miesięcznie wydamy niewiele na wyżywienie pupila. Należy jednak pamiętać o regularnych wizytach u lekarza weterynarii w celach szczepienia i odrobaczania oraz ewentualnych niezapowiedzianych incydentach, na które musimy być finansowo przygotowani. Ze względu na częste przejście na emeryturę osób starszych, miesięczny przychód jest zazwyczaj niższy od regularnej pensji aktywnie pracującej osoby. Jednoczesne opłacanie własnych leków i lekarzy oraz ewentualnych leków dla starszego schorowanego psa i ciągłych wizyt w gabinecie weterynaryjnym może okazać się ciężkie do udźwignięcia. Należy ten fakt wziąć pod uwagę i ocenić, czy będzie stać taką osobę na utrzymanie psa w okresie szczenięcym i okresie psiej starości.
Jaki pies dla starszej osoby?
Warto rozejrzeć się za rasami o mniejszym zapotrzebowaniu na aktywność fizyczną. Przez to kompletnie odpadają rasy myśliwskie, charty, czy rasy pierwotne. Z natury posiadają one wrodzoną potrzebę biegania, węszenia – do tego celu były hodowane. Najmniej aktywną grupą psów są szeroko rozumiane rasy zespołu brachycefalicznego. Jednak przyczyna ich obniżonej chęci do ruchu jest bardzo przykra. Rasy brachycefaliczne to takie, które mają mocno skróconą kufę, czyli pysk i cofnięty nos, przez co posiadają mniejszą przestrzeń w której chłodzi się powietrze oraz jednocześnie zbyt mały pyszczek względem języka i podniebienia miękkiego. W efekcie nie są w stani efektywnie się chłodzić, a luźne, zbyt długie podniebienie miękkie zatyka im drogi oddechowe utrudniając oddychanie. Do tego dochodzi zbyt długi język w stosunku do skróconego pyszczka, który również zwęża drogi oddechowe i bardzo często nie może być w pełni schowany. Cofnięty, wręcz wklęsły nos zazwyczaj ma zbyt obszerne płatki nosowe, które zwężają otwory nosowe. Sumując wszystkie te cechy psów brachycefalicznych, otrzymujemy psa który od urodzenia walczy o każdy oddech i jest stale niedotleniony i przegrzany. Nic dziwnego, że w takim stanie nie ma ochoty na aktywność fizyczną. Do psów tej grupy zaliczane są:
- buldogi angielskie
- buldogi francuskie
- pekińczyki
- mopsy
- shich-tzu
Wiele państw stara się o zakaz rozmnażania tych ras, ponieważ skazujemy je na cierpienie od urodzenia. Lekarze weterynarii i osoby obracające się w psim środowisku również odradzają kupna psów tego typu, aby ograniczyć popyt na te urocze „maskotki”, które skazane są przez swój wygląd na ciągłe trudności z oddychaniem.
Przedstawione powyżej rasy są najmniej aktywnymi psami, jakie można zdobyć. Czy warto jednak kupić takiego czworonoga, po to żeby przez swoje kalectwo nie wymagał dużej dawki ruchu?
Decydując się na psa musimy być przygotowani, że będzie musiał biegać, wąchać, aportować i chodzić na spacery. Jeśli właściciel niezależnie od wieku nie będzie w stanie zapewnić tych potrzeb, powinien zrezygnować z takiej decyzji, żeby nie skazywać pupila na nudę i frustrację. Jakie rasy warto sprawdzić przy wyborze psa dla starszej osoby?
Chihuahua
Mały pies dla starszej osoby, ale nie tylko, który cieszy się dobrym zdrowiem jest chihuahua. To malutki pies o miłym usposobieniu, ze względu na swoje niewielkie rozmiary dreptają wolniej i potrzebują mniej kilometrów dziennie do przerobienia. Mogą jednak okazać się szczekliwe, gdy nie zostanie odpowiednio prowadzona – często chihuahua wykazują agresję lękową, ponieważ od małego brane są na ręce przy najmniejszym zagrożeniu i nie są nauczone w jaki sposób funkcjonować z innymi psami czy ludźmi.
Maltańczyk
Mały biały piesek do 5 kg, który chętnie się uczy. Wymaga regularnego czesania i strzyżenia ze względu na długą szatę. Potrzeba ruchu u tego psa jest mniejsza niż u większych ras, jednak należy pamiętać że spacer wokół bloku zdecydowanie tu nie wystarczy.
lhasa apso
Z natury spokojne, zrównoważone psy o tybetańskich korzeniach. Osiągają wagę do 8 kg. Wymaga odpowiedniej dawki ruchu w postaci spacerów i spokojnego stanowczego traktowania.
Zastanawiając się nad psem dla starszej osoby warto również rozważyć adopcję psa ze schroniska. Na podstawie opisu poszczególnych psów można wybrać tego mniej aktywnego. Dobrym rozwiązaniem jest również adopcja osobnika już dorosłego – jako że szczeniaki są bardzo żywiołowe i aktywne, z wiekiem część psów uspokaja się. Oczywiście nie jest to reguła. Wzięcie psa ze schroniska jest również niewiadomą, ponieważ przeszłość czworonoga bardzo często jest nieznana lub traumatyczna. Psy takie mogą również borykać się z szeregiem problemów behawioralnych. W takim przypadku warto umówić się na kilka spacerów zapoznawczych, określić który pies najbardziej nam odpowiada i po kilku wizytach zdecydować się, czy po wstępnym poznaniu się, stanie się on tym wybranym przyjacielem.
Autor
Redakcja RankingKarm.pl
